Bosrevue
In 1878 op de derde wereldtentoonstelling in Parijs deed de Franse bosbouwer Adolphe Gurnaud (1825 – 1898) voor de eerste keer zijn nieuwe, revolutionaire bosbeheermethode uit de doeken: de controlemethode. Na heel wat tegenstand in de beginjaren – het moeilijke karakter van Gurnaud hielp ook niet mee – bleek deze methode de basis voor een golf van natuurgetrouw bosbeheer. Beheerders hadden nu immers een houvast bij het beheer van ongelijkjarige en gemengde, kortom complexere bestandsstructuren. Daarvoor zijn er immers geen opbrengsttabellen of eenvoudige vuistregels die beheerders van gelijkjarig, normaal bos wel kunnen aanhouden.
De naam van deze methode berust op het feit dat voor iedere exploitatie alle bomen boven een bepaalde diameter worden opgemeten (of gecontroleerd) zodat het volume geweten is. Dankzij die opeenvolgende “volinventarissen” weet een beheerder wat de bijgroei is. Zo weet hij welk volume hout hij bij de exploitatie mag kappen in elke diameterklasse om het subtiele evenwicht te bewaren tussen staand houtvolume en groeiruimte voor opgroeiende jonge bomen en nieuwe verjonging.
In 1930 startte een vooruitziende bosbouwingenieur, Colette, met de toepassing van deze methode in het 240 ha grote gemeentebos le Beau Mousseau in Daverdisse (Figuur 1). Dit beuken-wintereikenbos is sindsdien steeds op deze manier beheerd. Meer dan een bezoekje waard, dacht de werkgroep Pro Silva, en zo geschiedde: op 11 februari 2011 trok een groep van 25 enthousiastelingen naar Daverdisse. We werden begeleid door Christine Sanchez van vzw Forêt Wallonne.
Gelieve als volgt te citeren:
Van Daele, S., Geudens, G., Sauwens, W., Van der Aa, B. (2011). Marteloscoop: van rozen en Chinese snorren – Behandeling van gemengd ongelijkjarig hooghout. Bosrevue 36b, p5-7.
ISSN 2565-6953 – Bosrevue 36b
